De oplettende VadaVaria lezertjes zal het niet ontgaan zijn: eind januari organiseert de kano afdeling een meerdaagse kampeertocht. Ook dit jaar staat er donderdagmiddag 23 januari een clubje heren (waar blijven die kajak dames?) bij de kanoloods: Hans, Haiko, Daan en Martien. Edwin pikken we op bij de papierfabriek waar hij met een flinke snoekduik de langzaam doorrijdende bus inspringt. Paul moet dit jaar helaas op het laatste moment afhaken. Heel, heel erg jammer. Josien en Antoinette rijden ons naar Hann.Munden, het begin van de Weser. De stemming zit er gelijk al goed in. We zijn op pad, feest in de bus!
We komen rond half negen aan bij pension “zum froschkönig” waar de vriendelijke uitbaatster als op ons staat te wachten. We kunnen de bepakte en loodzware kajaks in de tuin parkeren. Het vriest een paar graden en het is frisjes buiten. Josien rijdt routineus de bus met trailer achteruit de smalle oprijlaan weer af, paardenmeisjes kunnen dat, en de dames gaan weer richting Wageningen. Wat een service toch, wat zouden we zonder ze moeten beginnen?
Matig als we zijn drinken we nog een enkel biertje aan de Stammtisch en dan is het mooi geweest. De volgende ochtend schuiven we om acht uur aan bij het ontbijt. Eitjes, glaasje jus, kopje koffie, frische Brötchen. Wat nou monstertocht, afzien en daarom maar thuisblijven?
De kajaks liggen wit berijpt op ons te wachten en om half tien zitten we in de boot. Daan demonstreert hoe je veilig de stroomrafeling invaart door opkanten met een lage steun. Hans vaart in Arnout stijl met een AH-tas vol voer op het achterdek gesjord.
Maar wat een riviertje die Weser! Rustig meanderend door schitterend landschap en een fijne 5 km/u stroom in de rug. Wind en regen laten het afweten en dat vinden we niet heel erg. Onthaasten in optima forma. Grote glimlach op het gezicht van de peddelaars. Na een dikke 20 km tijd voor lunch en koffie-van-Hans-en-Edwin. Toch nog wel een beetje frisjes zo in het gras. Uiterst relaxed varen we verder. Scheepvaart is er niet op de Weser in deze tijd van het jaar. Heuvels en rotspartijen wisselen af met kleine dorpjes van vakwerkhuisjes en gedrongen bakstenen kerkjes. Grote bomen vol maretak langs de oever en heel veel vogels. Een enkele gierpont aan kabels hoog boven de rivier gespannen. Waarom zijn we hier eigenlijk nooit eerder gaan varen?
Om drie uur hebben we er dik 40 km opzitten en is het tijd om een plekkie te zoeken. Haiko, Hans en Edwin gaan even uit de boot en keuren vakkundig het terrein. Prima vlakke plek onder de bomen en tussen het struweel! Wel jammer van die hondenkennel in de verte. Zo te horen is Tarzan jarig en is de rest van de meute luid blaffend op visite.
We beginnen met het anti-blubber-bouwzeil uit te vouwen en verwisselen natte kajak kleding voor warme broeken, jassen, truien en mutsen. Trangia brander uit de boot en warme gluhwein brouwen. De tenten zijn snel opgezet en het bouwzeil veranderd in een keukenplaats. Trangia naast gezellig snorrende benzine broeder. Hans heeft een nieuwe PFAS-vrije en monsterlijk grote wok. Culinair varen is een kano specialiteit en vanavond is het couscous met gehakt, puntpaprika en courgette geserveerd met yoghurt-knoflook-munt saus en vers gehakte koriander. Hans en ik complementeren dat met een after-dinner sigaar bij de koffie-met. Het is windstil en koud is het niet.
De volgende ochtend blijkt het toch een beetje gevroren te hebben: de peddelmoffen zijn plankjes geworden. Rustig ontbijten met eieren en spek, nog een extra bakkie koffie. Alles weer op- en inruimen en om halfelf zijn we weer op pad. Edwin een eindje vooruit, Hans en ik in de achterhoede, Haiko en Daan ertussen. Af en toe wachten we even op elkaar voor een praatje of maken we foto’s. Relaxed is het toverwoord dit jaar. We vinden de ideale pauzeplek bij een veerstoep met beschut wachthokje. Die is voor ons!
Hans bakt pannenkoeken, de eerste is licht carcinogeen en zo hoort dat ook. Een aardige Duitse jongedame komt even kijken. Na een uurtje zijn we voldoende afgekoeld om weer snel de boot in te willen. Ed heeft kouwe voeten.
Het voorbijglijdende landschap blijft mooi en afwisselend. Een enkele kasteelruïne boven op een berg. Een kleine kudde Schotse Hooglanders op de oever. Net boven Holzminden vinden we bij kmraai 84 een mooie kampeerplek. Ruig terrein met wildpaadjes tussen de verdorde plantenstengels. Het grote uitpakken en opbouwen herhaalt zich. Vanavond staat de canard van Paul op het menu! Gezamenlijk worden de enorme blikken eend opgewarmd. Nog niet zo makkelijk op onze kleine branders maar het gaat prima in het licht van de hoofdlampjes. Het grote smullen kan weer beginnen. Flesje gekoelde muskaatwijn erbij. Paul heeft het weer goed verzorgd, jammer dat hij zelf thuis moest blijven. Na de dessertkoffie trekt er mist op vanuit de rivier. We blijven tot laat buiten met een kleine versnapering.
In de ochtend is de temperatuur duidelijk opgelopen, niks winter. We ontbijten met gebakken aardappelschijfjes (nog over van de Paul canard van gisteren), spek en eieren. De nieuwe wok is nog niet helemaal ingebakken dus worden het scrambeld eggs. Maar als een gerecht niet helemaal lukt, dan passen we gewoon de kaart aan volgens chef-kok Hans. Hup de boten in en peddelen. Het wordt alleen maar mooier langs de rivier en het weer blijft rustig. We vinden na 20 km weer een pauzeplek met schuilhutje, zo langzamerhand zijn we daar aardig aan gewend geraakt. Ook aan de pannenkoeken van Hans trouwens.
s’Middags wordt het allemaal langzaam wat meer bewoond en wat minder bos. Een kampeerplekkie is lastig maar uiteindelijk vinden we een prima plek in Grohnde bij kmraai 125, schuin tegenover de kerncentrale. Vaak ben je te bang. Na de vullende wraps van Haiko nemen we nog een paar laatste biertjes. Ed krijgt het beheer over onze voorraad.
We staan op tijd op, er is regen voorspeld, maar uiteindelijk vallen er hooguit wat drupjes. Daan serveert een kleine whisky bij het ontbijt en we maken ons op voor de laatste 10 km naar Hameln. Gek genoeg valt de stroom vlak voor het stadje vrijwel weg. We kunnen aan land bij de kanuclub Hameln, ook goed bereikbaar voor Josien. Alles uitgestorven natuurlijk, maar na een half uurtje komt een vriendelijke heer toevallig langs. We maken een praatje en krijgen de code van het toilet. Ook best fijn eigenlijk. Om 1 uur is daar Josien met bus en trailer en gaan we weer naar Wageningen. Het ‘ontwilderen’ van de heren wil nog niet zo lukken in de bus, de laatste restjes bier moeten nog even op. Gezelligheid tot de laatste snik! Nog even uitladen en nog een maaltje Chinees bij Addie en dan is het toch echt weer afgelopen. Na 135 zeer relaxte kilometers varen, kamperen, gezelligheid en kameraadschap: Haiko, Hans, Daan, Edwin, Josien, en Antoinette bedankt!
