Zeelandkamp september 2011

Geplaatst op 04-09-2011  -  Categorie: Verhalen Kano  -  Auteur: Toon Hoefsloot

Voor de zesde of zevende keer was onze kayakgroep op 4 september 2011 te gast bij de ouders van Tom den Boer in Westenschouwen op Schouwen-Duiveland. Kees en Tekla bewonen daar een fraaie optrek met een prachtig stuk boomgaard. Onder de rijpe appels mochten wij daar onze tentjes opstellen en voelden we ons op slag weer ‘thuis’. Dat komt door de moeiteloze gastvrijheid van deze ronduit lieve mensen. We maakten gebruik van hun sanitair en mocht het regenen, dan konden we binnen ook terecht voor onderdak met koffie en eigen gebakken taart. Wilde je pruimen? Pak maar!

Kano 5Monique en ik gingen al een dagje eerder om ook nog te fietsen over het schitterende eiland. Daaraan werkte het weer fantastisch mee. We moesten wel even wennen aan die gele, hete bal aan de hemel, want lang niet gezien. Onze wangen veranderden binnen luttele uren in gefrituurde vlammetjes. Langs de dijk ging het langs de slikken en schorren naar Zierikzee. Daar vertaalde de verlate zomer zich in goeddeels ontbloot massatoerisme op de terrassen van de plaatselijke horeca. Door het land met haar fraaie natuurcompensaties op voormalig wei- en bouwland fietsten we via Burgh Haamstede weer terug naar onze bongerd en getarpte tent. In de loop van de avond kwamen onze vrienden stuk voor stuk aankarren. Een soort Pinksterkamp in het klein begon er in het donker te ontstaan. Een warme sfeer onder de sterren tot in de late uren. Vada-kano, net familie.

Aan de grote tafel werden die zaterdag de zeekaarten ontvouwd en de plannen voor die dag gesmeed. Met zo’n 12 boten koersten we in een flinke rit naar Bath aan de Westerschelde, waar de scherpe bochten de zeeschepen steeds van een andere kant lieten zien. Boten naar de slikoever –het werd eb- en met steeds dikker wordende kleizolen de boot in. Tussen de zeereuzen door staken we de geul over naar de zuidoever om langs het verdronken land van Saaftinghe te peddelen op een vlak, zonovergoten, zout zeetje. Tot aan een reusachtige zandplaat aan stuurboord. Daar staken we opnieuw de geul over om met de laatste stroom naar het einde van de plaat te varen. We strekten er onze leden en zwommen in het zilte nat. Een tropische pauze zonder veel kleren maar met kokosverrassing in melkchocolade, alsmede koeken, hete koffie/thee en broodjes toe. Een feestje onder de zon. Geen haast; genieten!

Totdat de kentering de vloed weer begon aan te kondigen en het landschap om ons heen rap begon te veranderen. Wegdrijvende boten nog even wat verder op het zand getrokken. Het onherroepelijke afkalven van onze zandbult. Met gepaste tegenzin opbreken en door de stroomgeultjes terug peddelen langs de noordoever van de levendige Westerschelde. Nog even een paar keer overgedragen naar dieper water en langs de vaargeul, de passerende zeeschepen weer terug naar de beginplek. De dijk bezaaid met voornamelijk veel te dikke dagjesmensen, lui gezeten in nog net draagbare tuinstoelen, de koelbox onder handbereik. “Dat zou ik nou ook nog zo graag eens willen,” riep een 240 ponder ons toe, “lekker peddelen op de Schelde!”

“Eerst maar eens stevig ‘liposukken’ dan!” dacht ik in het voorbijgaan.

Het avond koken onder geniepig betrekkende hemel. Niemand, die zich er iets van aan trok. Een vrolijk clubje eters. De wijnfles ging rond. Een vrolijk clubje drinkers. De avond onder de grote tarp. Eenmaal in de slaapzak zakte het genoegen van de dag met de rozige slaap over me heen. Niemand met een Blackberry om onheil te voorspellen. Rust in de tent.

Plotseling felle rukwinden. De tarp als een ballonfok van zijn stokken af. Als een kaartenhuis tegen de grond. Tent dichtritsen. Heerlijk, dat onverwachte! Regen ruiste direct in tamelijk forse hoeveelheden neer. Een felle bliksemschicht. Een genadeloos harde donderklap. Fraai uitrollende donder. Percussie van de natuur. Kon Slagerij Van Kampen nog wat van leren! Twintig minuten roffelende trommels vergezeld van een oogverblindende lasershow! Gratis entertainment. Om klaarwakker van te worden. Het doek viel weer. Het applaus verstomde. De nachtrust daalde over ons neer als een warme deken.

Die zondag voeren we dichter bij huis. Eerst opbreken en inpakken, huisje opschonen. De Brouwersdam. Vergeven van de campers met kite- en andere surfers. Ook veel kanobeugels op autodaken. Wij wilden om de aardappelbult heen varen. Een flinke klus. Ervaren oude rot in het vak –Nico- raadde ons dat af als iets te ambitieus voor de nog resterende tijd. Dus voeren we vanaf de punt van de bult naar Schouwen op een heerlijk rustig golvend zeetje. Iedereen zichtbaar genieten. Rob traditiegetrouw in zijn eentje want nergens te zien. Pauze bij een strandtent, waar NKB-ers een buitencursus kanotechnieken gaven aan zo’n twintig ‘well-equipte’ kayakkers. Weer een relaxte vaardag. Nu met anorak aan vanwege spatwater. Terugdeinen met golfjes en windje in de rug. Yolanda op kop met stevig sokjes in. Varen als één schip. Rob weer als een satelliet voornamelijk onzichtbaar ergens om ons heen. Een fantastische dag wederom. Bij terugkomst stonden Monique en zwangere Geerthe ons al op te wachten. Die twee hadden heerlijk gefietst. Einde van een fantastisch weekend. Iedereen een ijsje. Dan weer de baan op naar Wageningen. Behalve Monique en ik. Wij fietsten de dam over en gingen terug door het schitterende duingebied van Schouwen. Ook nog slot Haamstede gezien. Op het gemakje opbreken en afscheid nemen van de ouders van Tom. Fietsen weer op de auto. Op weg naar een heerlijke pizza! De lege snelwegen op, naar huis.

Westenschouwen, Kees en Tekla, feestje!

Toon Hoefsloot.